Αρχειοθήκη ιστολογίου

20 Μαΐου 2019

Γιατί είναι οι δεσμοί  αδιάσπαστοι
μέχρι "του ισχυρού"την νίκη,
στου ορθολογισμού την τάξη.

Και δεν πάει να αναστήθηκε ο Λάζαρος,
όταν στην καρδιά χτίζεις τείχη του εγω με πύργους τα πιστεύω,
Ανάσταση δεν θα δεις στους αιώνες.

Και όταν μετά από χρόνια εξιστορούσανε τα πράγματα....,
η μια αλλού ερέμβαζε και η άλλη γλώσσα είχε και μιλούσε.

Και ζήσαν αυτοί καλά.... και εμείς μακρύτερα..

THE END

Κ.Πέτρου- 27/02/2019
© Κατερίνα Ε.Πέτρου - Παπαχριστοπούλου

26 Φεβρουαρίου 2018

Τροχοδρομούμε...οι αμετανόητοι


Τροχοδρομούμε ένας - ένας και απογειωνόμαστε. 
Κλείνουν οι πόρτες πίσω μας, και αφήνουμε τα γήινα βαρίδια μας.

Αυτός ο κόσμος, που πλάστηκε παράδεισος, 
έγινε από τον υπέρμετρο εγωισμό μας, μια σκέτη κόλαση.

Παντού καπνοί και αποκαΐδια.
Δίπλα και κοντά μας, αίμα και θάνατος.


Και όσοι νομίζουν ότι χτίζουνε αλώβητα κάστρα αναψυχής, 
γελάστηκαν πολύ, φωτιά είναι και θα κάψει. 
Θέρετρα φέρετρα, ζωντανών νεκρών ψυχών.

Μέχρι να καθαρίσει η λέρα και η βρώμα, 
μέχρι να πάψουν τα άνομα στόματα, να ψέλνουν χερουβικά. 

Μέχρι την πλήρη αποκατάσταση, 
που δεν αργεί, κοντοζυγώνει .

Και εμείς οι αμετανόητοι, έχουμε ακόμα μια τελευταία ευκαιρία.



Κ.Πέτρου- 27/02/2018
© Κατερίνα Ε.Πέτρου - Παπαχριστοπούλου

Εργο : Βασίλι Καντίνσκι

18 Νοεμβρίου 2017

Τι ήρθαμε να κάνουμε τελικά εδώ ;


Τα κύματα της ζωής λειαίνουν τις άγριες πέτρες,
τις κάνουν απαλά βότσαλα,
που ζωγραφίζουμε πάνω τους σχήματα και εικόνες. 

Και εκεί στην ακροθαλασσιά, γίνονται όλα όμορφα και λαμπερά.

Γιατί η διαδρομή αυτή τούτον τον σκοπό επιτελεί,
να κόψει τις γωνίες, την τραχιά μας όψη, την αιχμηρή μας γλώσσα,
σκέψη και συμπεριφορές.

Να μας κάνει απαλούς, ήρεμους, αγαπητικούς προς όλους και σε όλα.
Να μας κάνει αγγελικά πλασμένους,
και από ξεπεσμένους πρίγκιπες και πριγκίπισες,
άρχοντες της πλάσης τούτης.

Βότσαλα, γυαλιστερά και απαλά σαν χάδι,

Αμήν!


Κ.Πέτρου- 18/10/2017
© Κατερίνα Ε.Πέτρου - Παπαχριστοπούλου

02 Απριλίου 2017

Όμορφη ευωδία που όλα τα αλλάζει

Ψάχνουμε την ευωδία και τον κρυμμένο θησαυρό στην σχέση μας, αφήνοντας τα δάκρυα να ξεπλύνουν την ντροπή για τον πόνο της αποτυχίας μας.

Η ανάσταση έρχεται είναι μπροστά μας, τα κοκαλωμένα λείψανα θα πάρουν πνοή και κίνηση ζωής.

Η άνοιξη στην φύση μας, θα στολίσει με ανθούς και αρώματα τα πετρωμένα μας χαμόγελα και όλα θα γίνουν ξανά όμορφα, άφθαρτα, εξαίσια.

Κ.Πέτρου- 03/04/2017
© Κατερίνα Ε.Πέτρου - Παπαχριστοπούλου



18 Οκτωβρίου 2016

Στο Φως Του


Μόνον στο Φως Του,
διαβάζεις την αλήθεια
σβήνεις τον πόνο
ξεπλένεις την λάσπη.


Εκεί που αναπαύεται η αλήθεια,
η ηρεμία και η απέραντη αγάπη,
εκεί το βήμα σου
εκεί η καρδιά σου.


Γιατί εσυ γεννήθηκες γιαυτό το μεγαλείο,
ελεύθερος, ωραίος!
Μην και αφήσεις το πλάνο δίχτυ
να σου κόψει την τροχιά.



Κ.Πέτρου- 18/10/2016
© Κατερίνα Ε.Πέτρου - Παπαχριστοπούλου




05 Ιουλίου 2016

Θάλασσας αγέρι


Αυτό το αγέρι το θαλασσινό, πόσες ανάσες δίνει.

Γεμίζει με ασκούς ζωής το σώμα,
το πνεύμα καθαρίζει.

Το όραμα για νέους δρόμους ατενίζει,
προσδοκώντας ταξίδια μακρινά σε τόπους παραδείσου.

Αγέρι, φύσα απαλά, χτένισε τα μαλλιά μου,
φούσκωσε τα φουστάνια μου
και άνοιξε τα πανιά μου.




Κ.Πέτρου- 05/07/2016
© Κατερίνα Ε.Πέτρου - Παπαχριστοπούλου

Γλυπτό: A Way to Blue (Kazuhiko Tanaka)

23 Μαρτίου 2016

Κόκκοι άμμου



Κόκκοι άμμου ήρθαν με τον νοτιά απ' την Σαχάρα, αλλάζοντας το χρώμα από γαλάζιο σε κίτρινο θαμπό, γέμισαν τα ρουθούνια, δυσκόλεψαν την ανάσα, και πίκραναν την γεύση.

Για να θυμίσουν πως τα όμορφα χρώματα λερώνονται, με ένα φύσημα ανέμου.

Όπως και οι καρδιές και το μυαλό.

Όλα αλλάζουν μέσα σε μια στιγμή.
Και αυτά που φαίνονταν όμορφα και αθώα, μεταμορφώνονται σε τέρατα τρομακτικά.
Ο "παράδεισος" που χτίζαμε επιμελώς, μετατράπηκε σε κόλαση.

Ορθώσαμε τείχη και οχυρά για τον "εχθρό" που ερχότανε απ' έξω και βρεθήκαμε εμείς φυλακισμένοι στο λάκκο με τα φίδια του μίσους.

Τι διαστροφή, τι εμπαιγμός, τι θράσος και τι αλαζονεία δαιμονική, για μια ζωή πολιτισμένα μόνη.

Μόνοι, πεσμένοι και πληγωμένοι, σπαρταρώντας από τον τρόμο, τον πόνο και το αίμα στις πληγές μας, χωρίς βοήθεια, χωρίς συνέχεια, πιστέψαμε στο τίποτα που φτιάξαμε και απορούμε.

Πως είναι δυνατόν, σε μας να γίνεται αυτό.
Πως είναι δυνατόν να πονάμε, να αρρωσταίνουμε, να χάνουμε ανθρώπους, περιουσίες, δουλειά, βολές, συνήθειες, ανέσεις, να παθαίνουμε  και να πεθαίνουμε.
Πως είναι δυνατόν, αφού όλα τάχαμε,  λογικά και υπολογισμένα, για μια ζωή που την ζούμε εδώ και σκέψεις δεν χωράει.
Πως να ξεφύγει ο λογισμός μας, ποια είναι η αλήθεια, μέσα στα τόσα γιατί, τις ενοχές του κρύβει.
Σε μια κανονικότητα θέλει να γυρνά, γρήγορα, διατηρώντας μια δήθεν αξιοπρέπεια, την σκόνη να τινάξει και να συνεχίσει την πορεία του, θάβοντας κάθε τι που τον τρόμαξε, Καμιά άλλη σκέψη, καμιά απορία, όλα να γίνουν όπως πριν, μόνο αυτό τον νοιάζει.

Μα το φίδι την έχει κάνει την δουλειά του, και μας αιχμαλώτισε σ'ένα δωμάτιο που νομίσαμε για σύμπαν και κάτσαμε σε θρόνο εποπτικό για να εξουσιάζουμε, τάχα.

Γελαστήκαμε, ίσως να αρχίζεις να το καταλαβαίνεις.
Μα μπερδεμένοι και με βήματα δειλά, δύο μπροστά και μ' ένα πίσω προχωράμε.

Πως η κίτρινη κουρτίνα υφασμένη με κόκκους άμμου, έγινε ιστός αράχνης και μας μάγκωσε απαλά, τόσο μεταξένια και αδιόρατα, που ελεύθεροι νομίσαμε ότι είμαστε.

Δεν είμαστε, κατάλαβε το πια.

Και αν θέλουμε αυτό να αλλάξει, ας μαζέψουμε όση δύναμη υπάρχει να κόψουμε το δίχτυ. Πέφτοντας με πάταγο στο χώμα που αγνοήσαμε, ζώντας στις καλογυαλισμένες μας πόλεις, με πόνο σε κόκαλα και αρθρώσεις, για να σκεφτεί το μέσα μας πως σε μια στιγμή, τίποτα δεν είναι.

Τότε και μόνον, το λάθος θα πλυθεί με την βροχή που θαρθει, για να διώξει την καθισμένη σκόνη, να ανοίξει τα ρουθούνια, να πάρει ανάσα, το στόμα να γευτεί το καθαρό νερό, να πιει την αλήθεια που το γέννησε κι είχε ξεχάσει.

Μιλώντας ξανά στον εαυτό του και στον Δημιουργό, σε ένα διάλογο ερωτικό, που θα διώξει την θλίψη και θα γεννήσει ξανά το ωραίο. Υπάρχει ελπίδα στην πηγή, υπάρχει ελευθερία!


Κ.Πέτρου- 23/03/2016
© Κατερίνα Ε.Πέτρου - Παπαχριστοπούλου

Πίνακας : The Divine Land 1979, Cecil Collins 
http://www.tate.org.uk/art/artworks/collins-the-divine-land-t03322