Αρχειοθήκη ιστολογίου

31 Δεκεμβρίου 2011

"Aνω θρώσκων τας καρδίας"


Καθώς κλείνει η χρονιά του 2011, και η προσμονή του Καινούργιου ξεπροβάλλει στις επόμενες ώρες, σκέψεις & εικόνες, συναισθήματα & εμπειρίες, φόβοι & ελπίδες, συμπυκνώνονται στο μυαλό κάνοντας νομοτελειακά έναν απολογισμό διαδρομής.
Μιλώντας στον ενικό αριθμό, η διαδρομή έχει ανέβει πενήντα σκαλοπάτια, άλλοτε μπουσουλώντας και κάποτε με δρασκελιές, με κρυφές ματιές πίσω που στοιχειώνουν τα μετά, συχνά με εκπλήξεις καθώς η σκάλα στρίβει και κρύβει τα επόμενα άγνωστα, που γίνανε βιώματα και χάραξαν το μυαλό και την καρδιά. 

Διασταυρώσεις και συμπορεύματα, φιλίες και μουτρώματα, προσμονές που έμειναν μετέωρες και σύννεφα, που ήρθαν και καθάρισαν από αστροφεγγιές και ζεστά πρωινά καλημερίσματα, αποχαιρετισμοί και απώλειες, οδηγούν πολλές φορές χωρίς συγκεκριμένο στόχο το ταξίδι της ζωής και του εαυτού, στην γνωριμία μαζί Του.

Προσωποπαγής, εγωιστική, ηδονιστική και ματαιόδοξη διάβαση, μέχρι να συναντήσει Εκείνον και να της δείξει την μέθεξη στην κοινωνία μαζί Του και με τους άλλους. Και ενώ στην αρχή της γνωριμίας ο ενθουσιασμός του καινούργιου έρωτα κατακλύζει και πωρώνει, και νομίζεις ότι βρήκες την άκρη και το νόημα, μετά σε εγκαταλείπει και σε αφήνει «στα κρύα του λουτρού». Και αρχίζουν οι δικαιολογίες και η βαρεμάρα, και η απάθεια και δεν σου λέει και πολλά το τυπικό και δεν Τον αναζητάς πια συχνά.

Και όπως και η γύμναση σε απωθεί και δεν βρίσκεις κίνητρο να ασχοληθείς μαζί της, και το σώμα αποκτά κουσούρια και ανεβαίνει με μεγαλύτερη δυσκολία τα σκαλιά, έρχεται μια νέα απώλεια και σε σπρώχνει ξανά κοντά Του, για να εξηγήσεις τα ανεξήγητα, τα αδιέξοδα της λογικής της ύπαρξης που θέλει συνέχεια και αναζητά την αιωνιότητα.

Βλέπεις τα εφήμερα, και δεν Τον βλέπεις, πάλι Χάνεται, αλλά είναι στην φύση Του διακριτικός και σε περιμένει να πάρεις την πρωτοβουλία για να ξανανταμώσετε.
Αναρωτιέσαι τι νόημα έχει και τι, το κάθε τι, και το μόνο που συνειδητοποιείς μέσα από τα συρτάρια της μνήμης είναι οι συμπεριφορές, ένα χαμόγελο, μια σκέψη, μια προσφορά, δυό κουβέντες που κρύβανε νοιάξιμο και μοιρασιά. 

Ναναι λοιπόν αυτό η Κοινωνία, μια Θεία Συντροφιά με τον Δημιουργό, που περιμένει να τον αναζητήσουμε μέσα από τις σχέσεις μας με τα δημιουργήματα Του; 
Σχέσεις που ξεχάσαμε και ξεμάθαμε να κάνουμε, τρέχοντας να προλάβουμε τον εφήμερο διάβολο που ρουφάει την ζωή μας, για να μας πετάξει σαν στυμμένες λεμονόκουπες, άχρηστους, άπραγους, άνεργους και καταθληπτικούς, μονάδες ενός χυλού σωμάτων, χωρίς αξία, αφού ξεχάσαμε ότι αυτά τα σώματα είναι ναοί του Πνεύματος Του.

Μεταμόρφωση προσωπική και συλλογική νάναι ο στόχος του κάθε νέου σκαλοπατιού, μεταμόρφωση και ανάταση στα ουσιώδη, μήπως έστω και πριν το τελευταίο δεύτερο του δευτερολέπτου δούμε το πρόσωπο Του, με την απέραντη αγάπη Του για μας και την ύπαρξη μας, διαλύοντας κάθε τρόμο και αβεβαιότητα στα υπερβατικά και τα αιώνια.


Κ.Πέτρου, 31 Δεκεμβρίου 2011
© Κατερίνα Ε.Πέτρου - Παπαχριστοπούλου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η γνώμη σας, καλοδεχούμενη