Αρχειοθήκη ιστολογίου

23 Μαρτίου 2016

Κόκκοι άμμου



Κόκκοι άμμου ήρθαν με τον νοτιά απ' την Σαχάρα, αλλάζοντας το χρώμα από γαλάζιο σε κίτρινο θαμπό, γέμισαν τα ρουθούνια, δυσκόλεψαν την ανάσα, και πίκραναν την γεύση.

Για να θυμίσουν πως τα όμορφα χρώματα λερώνονται, με ένα φύσημα ανέμου.

Όπως και οι καρδιές και το μυαλό.

Όλα αλλάζουν μέσα σε μια στιγμή.
Και αυτά που φαίνονταν όμορφα και αθώα, μεταμορφώνονται σε τέρατα τρομακτικά.
Ο "παράδεισος" που χτίζαμε επιμελώς, μετατράπηκε σε κόλαση.

Ορθώσαμε τείχη και οχυρά για τον "εχθρό" που ερχότανε απ' έξω και βρεθήκαμε εμείς φυλακισμένοι στο λάκκο με τα φίδια του μίσους.

Τι διαστροφή, τι εμπαιγμός, τι θράσος και τι αλαζονεία δαιμονική, για μια ζωή πολιτισμένα μόνη.

Μόνοι, πεσμένοι και πληγωμένοι, σπαρταρώντας από τον τρόμο, τον πόνο και το αίμα στις πληγές μας, χωρίς βοήθεια, χωρίς συνέχεια, πιστέψαμε στο τίποτα που φτιάξαμε και απορούμε.

Πως είναι δυνατόν, σε μας να γίνεται αυτό.
Πως είναι δυνατόν να πονάμε, να αρρωσταίνουμε, να χάνουμε ανθρώπους, περιουσίες, δουλειά, βολές, συνήθειες, ανέσεις, να παθαίνουμε  και να πεθαίνουμε.
Πως είναι δυνατόν, αφού όλα τάχαμε,  λογικά και υπολογισμένα, για μια ζωή που την ζούμε εδώ και σκέψεις δεν χωράει.
Πως να ξεφύγει ο λογισμός μας, ποια είναι η αλήθεια, μέσα στα τόσα γιατί, τις ενοχές του κρύβει.
Σε μια κανονικότητα θέλει να γυρνά, γρήγορα, διατηρώντας μια δήθεν αξιοπρέπεια, την σκόνη να τινάξει και να συνεχίσει την πορεία του, θάβοντας κάθε τι που τον τρόμαξε, Καμιά άλλη σκέψη, καμιά απορία, όλα να γίνουν όπως πριν, μόνο αυτό τον νοιάζει.

Μα το φίδι την έχει κάνει την δουλειά του, και μας αιχμαλώτισε σ'ένα δωμάτιο που νομίσαμε για σύμπαν και κάτσαμε σε θρόνο εποπτικό για να εξουσιάζουμε, τάχα.

Γελαστήκαμε, ίσως να αρχίζεις να το καταλαβαίνεις.
Μα μπερδεμένοι και με βήματα δειλά, δύο μπροστά και μ' ένα πίσω προχωράμε.

Πως η κίτρινη κουρτίνα υφασμένη με κόκκους άμμου, έγινε ιστός αράχνης και μας μάγκωσε απαλά, τόσο μεταξένια και αδιόρατα, που ελεύθεροι νομίσαμε ότι είμαστε.

Δεν είμαστε, κατάλαβε το πια.

Και αν θέλουμε αυτό να αλλάξει, ας μαζέψουμε όση δύναμη υπάρχει να κόψουμε το δίχτυ. Πέφτοντας με πάταγο στο χώμα που αγνοήσαμε, ζώντας στις καλογυαλισμένες μας πόλεις, με πόνο σε κόκαλα και αρθρώσεις, για να σκεφτεί το μέσα μας πως σε μια στιγμή, τίποτα δεν είναι.

Τότε και μόνον, το λάθος θα πλυθεί με την βροχή που θαρθει, για να διώξει την καθισμένη σκόνη, να ανοίξει τα ρουθούνια, να πάρει ανάσα, το στόμα να γευτεί το καθαρό νερό, να πιει την αλήθεια που το γέννησε κι είχε ξεχάσει.

Μιλώντας ξανά στον εαυτό του και στον Δημιουργό, σε ένα διάλογο ερωτικό, που θα διώξει την θλίψη και θα γεννήσει ξανά το ωραίο. Υπάρχει ελπίδα στην πηγή, υπάρχει ελευθερία!


Κ.Πέτρου- 23/03/2016
© Κατερίνα Ε.Πέτρου - Παπαχριστοπούλου

Πίνακας : The Divine Land 1979, Cecil Collins 
http://www.tate.org.uk/art/artworks/collins-the-divine-land-t03322

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η γνώμη σας, καλοδεχούμενη