Μία Μέρα στο Μπαλκόνι

Είναι δέκα το πρωί και ο ήλιος χάραξε στη μέση το μπαλκόνι.

Φυσά λιγάκι και οι λεύκες ανταμώνουν μεταξύ τους λικνιστά.

Ο ήλιος καίει το μισό μου πρόσωπο, μου ζεσταίνει τα μαλλιά.

Από μακριά μόλις αρχίζει μα ακούγεται ο ήχος ενός ελικοπτέρου,

που δυναμώνει, όσο φτάνει και πιο κοντά.

Ο αέρας σταμάτησε

Οι λεύκες στάθηκαν αντίκρυ

Ήχοι μουσικής έρχονται μέσα από το σπίτι.

Ήχοι νερού και μυρωδιές λάτρας από το γειτονικό μπαλκόνι.

Ο ήχος του ελικοπτέρου χάθηκε μέσα στην απόσταση.

Ελάχιστες στιγμές μπορείς ακόμα να αφουγκραστείς

της φύσης τη γαλήνη, ελάχιστες όμως….

και πάλι οι γνώριμοι ήχοι σε αποσπούν.

Κάποιο γειτονικό τηλέφωνο χτυπά επίμονα.

Ζωή-ήχοι-αισθήσεις

Αισθήσεις, τι υπάρχει άλλωστε χωρίς αυτές;

Δεν πέρασαν ούτε δέκα λεπτά

πιάνω την καρδιά μου,

νόμισα ότι κάπου έτρεχε, αλλά τελικά ησύχασε.

Πιάνω το μυαλό μου, 
νόμισα ότι ήταν ήσυχο, αλλά κάπου ήθελε να τρέξει,

νοιώθω το κρανίο μου να με σφίγγει.

Αίσθηση πόνου ......

Αίσθηση ήχων......

Αίσθηση ματιού....

Ζ ω ή

Ο  ήλιος με ζάλισε, με ζέστανε πολύ.

Τέλος στις αισθήσεις.

Πρέπει να γυρίσω, στην σκιά του σπιτιού....

Ν’ αφήσω τον ήλιο στο μπαλκόνι μου, να τελειώσει το δικό του

καθημερινό, αδιάκοπο ταξίδι,

γαργαλώντας τις αισθήσεις της ζωής.




© Κατερίνα Ε.Πέτρου - Παπαχριστοπούλου
(Εικονογράφηση: Λιακωτό, Σύρος 1985, ακουαρέλα, Κ.Πέτρου)