Μια Μυστική Ένωση

Ζήτησα και γκρέμισα τα τείχη του εγώ

αναζήτησα την φυγή και το πέταγμα,

βιώνοντας αίσθημα ερωτικό, συναρπαστικό.

Δεν υπάρχει πια μοναξιά, αδιέξοδο.

Τα πάντα φαντάζουν δυνατά.

Καταρρίπτω όλα τα εμπόδια.

Η χίμαιρα των αισθήσεων μ’ αγκαλιάζει,

ξαναγίνομαι παιδί, έφηβη, νοιώθω δυνατή.

Ζω ξανά την ψευδαίσθηση του έρωτα

ξέροντας καλά την αρχή και το τέλος

Ο έρωτας ήρθε ξαφνικά, χωρίς προσπάθεια

στο άνοιγμα μιας πόρτας.

Επέκτεινα τα όρια μου για να σε φτάσω, να σε γνωρίσω, να γοητευτώ.

Και ήρθε κάτι δικό μου ξεχασμένο, αφημένο

 στα ντουλάπια της νιότης μου,

να είναι το δικό σου πάθος στη ζωή.

Και άνοιξαν τα σύνορα, μεγάλωσα ξανά,

Ενσωμάτωσα μέσα μου τα του έξω κόσμου τα χρώματα,

τα σχήματα, τις μορφές.

Μια μυστική ένωση, με κλωστή διάφανη.

Ευδαιμονία, έκσταση με συντροφεύουν.

Ενώθηκα με το σύμπαν,

μέσα από έναν οργασμό δευτερολέπτων,

μια βόλτα στην ανυπαρξία

και την απόλυτη ελευθερία.

Αστέρια, πλανήτες, δέντρα, πουλιά, σπίτια,

εμείς οι ίδιοι, μια ψευδαίσθηση.

Στην προσπάθεια να ξαναβρώ τον εαυτό μου, γνώρισα εσένα

και μετά μπόρεσα και το έχασα.

Στο ταξίδι το μεγάλο, το μυστηριακό

που με οδηγεί στον έρωτα - στη ζωή – και στην περιπέτεια της αγάπης.

Και μπόρεσα και έζησα χωρίς αυτόν,

Γιατί υπήρχε αγάπη και όχι εξάρτηση, νόμιζα….

© Κατερίνα Ε.Πέτρου - Παπαχριστοπούλου
(Εικονογράφηση, corpus, κάρβουνο 1998, Κ.Πέτρου)