Στα καθ’ ημάς... και εκεί που πονάει

Με αφορμή την ανάρτηση μιας εξαδέλφης, που πέρασε επιτυχώς τον έλεγχο, αποθεραπείας του καρκίνου της.

 

 

Η παραδείσια κοινωνία των προσώπων χάθηκε.

Ελπίδα και λαχτάρα αξιοποιώντας μια μοναδική επιλογή για ζωή στο διηνεκές, στον παρόντα χρόνο ζωής του καθενός μας, οι επιλογές μας και η επικοινωνία μας με τους ανθρώπους, την φύση και βέβαια με το Θεό.

Η αρρώστια και πολύ μάλλον ο καρκίνος, αποτελούν δρόμο για το ποιό δύσκολο εγχείρημα, σε μια αβέβαιη - απρόσωπη σχέση, που κατακτιέται όχι μέσα από τα μονοπάτια της λογικής - επιστήμης, αλλά καρδιακά και με ¨εξωτερική-άνωθεν " βοήθεια, αρκεί να το ζητήσουμε.  

Να γιατί θεωρούνται ευνοημένοι οι αρρωστούντες και οι οικείοι τους, να γιατί το παράλογο του πόνου και τις φθοράς της ύπαρξης, απαντιέται μέσα από μονοπάτια ανοδικά και δύσβατα.
 

Θα μου πείτε τώρα τι κουραφέξαλα γραφικά είναι αυτά, και ότι πολλοί από εμάς δεν πιστεύουμε στο Θεό και όλα αυτά είναι ανοησίες των παπάδων και του στημένου θρησκευτικού κατασκευάσματος, ανά τας εποχάς.
 
Δεκτόν, μέχρι νεωτέρας "ανασκαφής", και δεν εννοώ το ανάλογον επίκαιρο της Αμφιπόλεως, αλλά εκείνο που θα προκύψει αναπάντεχα, συνήθως εν αιθρία, και θα μας προσγειώσει σε αγρό κακοτράχαλο και πετρώδη.
 
Εκεί, που οι σεισμικές δονήσεις θα διαλύσουν τα θεμέλια, της μέχρι τότε ανέφελης ή έστω προβληματικής καθημερινότητας μας, και θα μας θυμίσουν τον απωθημένο θάνατο, στην δική μας ύπαρξη, όχι των άλλων.

Γιατί για τους άλλους, ξέρουμε στις σύγχρονες κοινωνίες μας να τον διαχειριζόμαστε .Τον θάνατο, τον βολεύουμε με λογική και αξιοπρέπεια, βάζοντας τον κάτω από το χαλάκι και προσποιούμενοι ότι δεν αφορά εμάς, αλλά μόνον τους άλλους.
 
Εκεί, πατώντας πια πάνω σε αναμμένα κάρβουνα, μέσα από όλα τα στάδια της αρχικής διάγνωσης, των θεραπειών, και της επιμήκυνσης της ζωής μας, αντιμετωπίζουμε την ζωή για πρώτη φορά διαφορετικά, ή όπως πραγματικά είναι. σαν δώρο, όχι σαν κάτι τυχαίο, που συνέβη και σε εμάς, από μια ζαριά μύξης χρωμοσωμάτων.
 
Αλλά σαν κάτι μοναδικό και ανεπανάληπτο, που μας δόθηκε για κάποιον λόγο.
 
Ὁ θάνατος και ἡ ζωή - όπως τα ζούμε σήμερα - αλλάζουν νόημα.

Τον αναζητούμε και Τον ρωτούμε γιατί, γιατί σε εμάς, Του θυμώνουμε και εξοργιζόμαστε μαζί Του, και ή που πέφτουμε στα γόνατα ζητώντας Του ένα θαύμα, ή που Του γυρνάμε οριστικά την πλάτη γεμάτοι θυμό και απόγνωση
 
Ίσως να είναι και η πρώτη μας φορά, η μοναδική στιγμή μας, που επικοινωνούμε με Εκείνον, είτε σε άρνηση, είτε σε ικεσία.
 
Αναζητούμε Την αρχή μας, εκεί που φοβόμαστε το τέλος μας.

Εκεί και τότε, για κάποιους από μας αρχίζει η σχέση μας μαζί Του.
 
Η διαχωριστική γραμμή μεταξύ επίγειας ζωής και θανάτου, καταλύεται και φανερώνεται μια ενότητα, μια συνέχεια επικοινωνίας – «κοινωνίας» - για τους μυημένους στην αγάπη, με προσευχές και ψαλμούς σε χρόνο ίδιο, ενιαίο και αδιαίρετο
 
έπεται συνέχεια...

Κ.Πέτρου 27/9/14

© Κατερίνα Ε.Πέτρου - Παπαχριστοπούλου