Για όλους μας, που μπροστά στο
άγνωστο τέρμα, συγκλονιζόμαστε. Κάποιοι περισσότερο, κάποιοι λιγότερο, ανάλογα με το διάβα-σμα- της ζωής μας.
Σήμερα έφυγε πάλι κάποιος από εμάς, όπως κάθε μέρα χιλιάδες κόσμος, κάθε ηλικίας, με τόσους διαφορετικούς τρόπους, τόπους και συνθήκες.
Μαζεύτηκαν πολλοί αποχαιρετισμοί τελευταία. Και σε κάθε έναν, το ίδιο σκηνικό, άνθρωποι απελπισμένοι, άνθρωποι συγκρατημένα δακρυσμένοι, άνθρωποι που ψέλλιζαν ότι όλα εδω τελειώνουν και άλλοι παραδοσιακοί πιστεύοντες ή μη, τηρώντας το πρωτόκολλο των περιστάσεων.
Και θυμήθηκα ότι είχε έρθει πριν χρόνια η στιγμή που αποφάσισα, ότι θέλω να ζήσω αιώνια, γιατί νοιώθω ότι είμαι πλασμένη γιαυτό, ότι μόνον έτσι απαντώ το παράλογο της κατανόησης της ύπαρξης μας.
Και άπλωσα το χέρι να δω αν πέφτω στο κενό, και ήρθε το δικό Του και με κράτησε, με παρηγόρησε και μουφερε ελπίδα,οδηγούς και δάσκαλους καλούς.
Η ελπίδα ήρθε και φώλιασε μέσα μου και ακόμα και όταν ξαναπέφτω και χάνομαι, ξέρω ότι εκεί απέναντι θα είναι πάντα μια ανοιχτή αγκαλιά να με περιμένει, αρκεί να το ζητήσω.
Έμαθα ακόμα ότι όσο λιγότερα κουβαλώ στην πλάτη και τα χέρια μου, πιότερο θα αλαφραίνει ο δρόμος. Εμαθα ότι θα παλεύω με τον άλλον το κακό μου, τον ανάποδο και κακομαθημένο μου εαυτό, που πέφτει σε παγίδες και λακούβες που του βάζουν τα τριβόλια που τον ζώνουν, ελπίζοντας πάλι ότι κάτι θα προκάμω να πετάξω στον δρόμο, ότι μπορέσω, ότι αντέξω.
Και με όσα φτάσω στο τέρμα αυτής της πρώτης διαδρομής, κάπως να χωρέσω κα να περάσω απέναντι.
Έτσι μπορώ και συνεχίζω την πορεία μου, αποχαιρετώντας προσωρινά δικούς και μακρινούς, μέχρι το τελικό σάλτο στην αιωνιότητα....
"Αφιερωμένο στον φίλο και συμμαθητή μου Δημήτρη Μπαρδάνη, που μόλις χτες στα 54 του χρόνια, πέρασε το γεφύρι"
Κ.Πέτρου 29-8-2015
© Κατερίνα Ε.Πέτρου - Παπαχριστοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η γνώμη σας, καλοδεχούμενη