Δεν θαν' ποτέ ξανά...

Δεν θαν' ποτέ ξανά, ποτέ ξανά, το ίδιο.

Και οταν κοιτώ, δεν θαναι μπλε και γαλανό που ξέρω.

Θαναι μαβί και κόκκινο, πηχτό σαν αίμα, λίμνη.

Το κλεψαν το αιγαίο μου, στέρεψε η ψυχή μου.

Τώρα μεσ΄το ταξίδεμα του αυτό, το χιλιοτραγουδισμένο,

θρήνοι, κραυγές, λυγμοί, ακούγονται και κύματα αφρισμένα.

Ποτέ ξανά, οι αμμουδιές δεν θαναι λυτρωμένες

και τα κοχύλια κρύφτηκαν, τα βότσαλα μαυρίσαν,

εντράπηκε η φύση τους, χάθηκε η ομορφιά τους.

Θύτες και θύματα μαζί, όλοι σ΄ενα κουβάρι δίχτυα,

που μέσα τους πιαστήκαμε και μάχη δεν εδόθη,

μας πολεμούν σε θάνατο και εμείς αλληθωρούμε.

Μα δεν μπορεί, δεν γίνεται, στο βάθος του μυαλού μας,

εκεί που κατοικεί η καρδιά και η λύση καρτεράει,

πως τόσο άδικο δεν ζει, και μακρυά δεν πάει.

Κ.Πέτρου- 31/10/2015   
© Κατερίνα Ε.Πέτρου - Παπαχριστοπούλου