Αδιέξοδο

                                                     Μέρες βουβές, μέρες κενές,

όπου η ύπαρξη της μνήμης γίνεται όλο και πιο οδυνηρή,

όλο και πιο δυνατή,

η πιο ισχυρή λειτουργία του εγκεφάλου.

Μέρη που έχεις ξανασταθεί,

μέρη που έζησες στιγμές έντονες, πρώτες, μοναδικές.

Ώρες της νύχτας ήρεμες, χωρίς πολλά λόγια,

με μάτια που λαμπιρίζουν, σαν πιγολαμπίδες

και με χέρια που θέλανε να σμίξουνε, να γίνουν μια αγκαλιά,

αλλά φοβόντουσαν να μην τρομάξει το ένα τ’άλλο

και χαθεί η μαγεία.

Στιγμές μικρές της ζωής του καθενός

που χαράχτηκαν έντονα στα κύτταρα της μνήμης,

μια μνήμης που αδιάκοπτα θέλει να λειτουργεί,

ακόμα και μέσα στις ώρες του ύπνου

και να πονάει τη μια

και την άλλη να μας παρατάει μένα γλυκό χαμόγελο στα χείλη.

Μέρες κενές, μέρες βουβές,

σφικτά τα χείλη και τα μάτια,

στεγνό το στόμα, μπουνιές τα χέρια,

γιατί κάποτε είχαν δει τα μάτια που λαμπίριζαν στο σκοτάδι,

γιατί κάποτε τα είδαν να σβήνουν, να χάνονται,

λες και κάποιος τους πήρε την δύναμη, την φωτιά

και έγιναν ξένα, απόμακρα, κρύα, αδιάφορα, στεγνά

λες και δεν είχαν μνήμη εκείνα

για να ανάψουν ξανά την φωτιά

και ν’ αστράψουν μέσα στο μαύρο σκοτάδι.

Και τελικά σκέφτεσαι,

ότι η μνήμη σου δεν είναι κύτταρο στο μυαλό των άλλων,

δεν είναι αρκετή να δώσει δύναμη και ενέργεια,

για να ξαναφωτήσει το σβησμένο βλέμμα.

Όμορφος είναι ο κόσμος 

αγγελικά πλασμένος,

όχι όμως όταν ξυπνάς τ’ άλλο πρωί μετά απ’ τον εφιάλτη του ασυνείδητου.

Το κακό όνειρο όπου, μάταια προσπαθείς να σώσεις 

κάποιον που ήθελε να πεθάνει

και εσύ πάλευες να τον κρατήσεις στη ζωή,

διαβάζοντας του τα παραμύθια που κάποτε του άρεσαν και ζωντάνευε.

Μέρες κενές, μέρες βουβές,

να περιμένεις λες και πρόκειται να βρεθεί 

το μαγικό μαντζούνι

που θα ζωντανέψει το νεκρό παραμύθι.

Πικρή μνήμη, όσο γλυκιά και νάσαι,

Είσαι παρελθόν που δεν ζει ξανά για να ζεστάνει το μυαλό.

© Κατερίνα Ε.Πέτρου - Παπαχριστοπούλου 

Εικονογράφιση : Νεκρή φύση 2001, ακρυλικό σε καμβά, Κατερίνα Πέτρου