Who cares ?

Δύο μέρες τώρα, άδειο το στομάχι.

Πρωτόγνωρες εμπειρίες,

εκνευρισμός, νευρικότητα, αϋπνίες, επιθετικότητα,

μοιάζουν με τις ανεπιθύμητες ενέργειες στην συνταγή ενός φαρμάκου.

Για μια στιγμή σκέφτεσαι, δεν μπορεί αύριο θα βρώ μια λύση. 

Δεν θα είναι έτσι για πάντα, αποκλείεται.

Ανοίγεις το πορτοφόλι, λες και δεν ξέρεις τι θα δεις, και δεν υπάρχεις.

Είσαι ένα τίποτα, δεν μπορείς να είσαι παρά ένα τίποτα, στην σκιά ενός σπιτιού, που ακόμα σου παρέχει μια ασφάλεια στην ύπαρξη σου που απειλείτε.

Αν τολμήσεις να βγεις στον έξω κόσμο, όλα και όλοι σου θυμίζουν το κενό περιεχόμενο που είδες πριν λίγο.

Μα είναι δυνατόν να προσδιορίζεσαι και να ορίζεσαι από αυτό, σου λένε…

Όχι βέβαια, έλα όμως που ορίζεσαι και καθορίζεσαι από αυτό.

Δεν έχεις να φάς, δεν μπορείς να ακολουθήσεις τις προσκλήσεις των «φίλων», δεν μπορείς να προσφέρεις ένα δώρο, δεν μπορείς, δεν..δεν..δεν

Ζούμε στην εποχή του ΔΕΝ.. και εκείνων που απορούν ακόμη....

Κ.Πέτρου 30/7/2011
© Κατερίνα Ε.Πέτρου - Παπαχριστοπούλου