Όταν αδειάσει το κορμί, από το Είναι,
Μένει ξερό και παγερό, στο χώμα για να λιώσει.
Και αυτό γιατί;
Που πάει η ουσία, και που η ύπαρξη φωλιάζει;
Μήπως εν τέλει, αυτή η τραγική μας μοίρα,
που μόνον τρόμο φέρνει,
είναι για να πεθάνει το παλιό και να ξαναγενεί το ωραίο.
Και τα κομμάτια – τα υλικά- θα σμίξουνε σε σχήμα,
που θα θυμίζουν το παλιό, θα μοιάζουνε με εκείνο
μα θάχουν λάμψη ζωντανή, χωρίς φθορά και ανάγκη,
χωρίς τροφή και βάρητα,
θα στέκονται ολόρθια.
Ανάταση και Ανάσταση,
μαζί σώμα και είναι,
καρτερικά αναμένοντας, πως θαρθει εκείνη η μέρα.
Που θαναι δύσκολη πολύ, για εκείνους που ήσαν δόλιοι,
μα γιορτινά μοναδική, για εκείνους που αγαπούσαν.
Πίνακας: της Ελένης Δερβίσογλου, απο την έκθεση " Οι κορμοί και το κορμί",28/5/2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η γνώμη σας, καλοδεχούμενη